homilia wygłoszona przez ks. Tomasza Trzaskawkę, konsultora Komisji KEP ds. Duchowieństwa, w dniu rozpoczęcia Rocznej Drogi Formacji, 16 października 2023
[poniedziałek 28. tyg. okresu zwykłego (I), Rz 1, 1-7; Ps 98, 1bcde.2-4; Łk 11, 29-32]

„Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: «To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza…»”. Jezus mówi o paradoksie, że człowiek nie chce być poprowadzony przez Boga. To rzeczywiście pewnego rodzaju paradoks. Prędzej byśmy się czegoś takiego spodziewali widząc brak ludzi. To brak ludzi byłby odczytywany jako wyraz nieufności czy zatwardziałości. Ale tu nie mamy do czynienia z brakiem ludzi, a raczej z ich obfitością. To dosyć paradoksalna sytuacja. Jest też drugi paradoks: ten, o którym Jezus mówi: „Jak bowiem Jonasz stał się znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia”. Czyli z jednej strony żaden znak nie będzie temu plemieniu dany, a z drugiej strony będzie dany znak najważniejszy na podobieństwo znaku Jonasza. Czym jest ten znak? 

​

Gdybyśmy wrócili do historii Szawła, zauważylibyśmy, że ten właśnie znak został mu dany pod Damaszkiem. W tym momencie, pod Damaszkiem, Szaweł otrzymał swoje życiowe „arche”, początek. To „arche” przeinterpretowało to, co dotychczas działo się w życiu Szawła i na nowo ustawiło go na przyszłość, stało się dla niego pierwszym i najważniejszym punktem odniesienia. To znak Jonasza w całej pełni! Dzisiaj, kiedy rozpoczynamy tę Roczną Drogę Formacji, stajemy tutaj oczywiście z bardzo różną historią życiową, z różnymi znakami zapytania, z wątpliwościami, z różnymi pragnieniami, ale zauważmy, że Pan poprzez to słowo chce nas jakoś zwrócić przede wszystkim ku temu, co ma być początkiem, czyli w zasadzie chce nas zwrócić ku Samemu Sobie. Z tego powodu ważne byłoby nie tyle poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, co mam czynić czy jak ma wyglądać moje życie, albo co jest moim pragnieniem czy problemem; nie te pytania są pierwsze. Zasadnicze jest coś innego. Zasadniczym jest to, by zapytać siebie o Boga, gdzie On jest obecny w moim życiu, co On czyni czy co On mówi, ponieważ to właśnie ma być dla nas „arche”, początkiem. Wiemy, że dotarcie do tego „arche” wcale nie musi być rzeczą łatwą; może być rzeczą trudną, a nawet bardzo trudną, zwłaszcza gdy mamy za sobą bardzo długą i skomplikowaną historię życia. Ale przecież i Szaweł z Tarsu miał za sobą bardzo długą i skomplikowaną historię. Jednak okazało się możliwe nawiązanie do tego początku. 

​

Dziś, gdy stajemy na tej Eucharystii, może byłoby trzeba szczególnie prosić Pana: „Przyjdź! Daj mi takie usposobienie serca, bym był w stanie postawić sobie pytanie o to, co rzeczywiście byłoby nowym początkiem i o to prosić!”. Zobaczmy, wsłuchując się w słowa listu do Rzymian, jak św. Paweł siebie interpretuje: „…sługa Chrystusa Jezusa, z powołania apostoł, przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej o pełnym mocy Synu Bożym,… o Jezusie Chrystusie, Panu naszym, który powstał z martwych”. Paweł niejako „przerobił siebie”, ale przedstawiając się już nie wymienia swoich cech, wymienia natomiast To, co otrzymał jako swój początek. Prośmy Pana, abyśmy pod natchnieniem słów, które towarzyszą nam w czasie tej Eucharystii, mogli także odkrywać nasze „arche”, nasz początek, a dzięki temu również nasz szczęśliwy koniec, i szczęśliwą drogę.