Inspiracje i Źródła

Kościół powszechny w nauczaniu posoborowym kładzie duży nacisk na formację stałą duchowieństwa i uznaje ją za jedno z najdelikatniejszych i najważniejszych zadań, od których zależy przyszłość ewangelizacji ludzkości.

Szerzej:

Pastores dabo vobis, 70-81; Vita Consecrata, 69-71; Dyrektorium o posłudze i życiu prezbiterów, 87-115; „Dar powołania do kapłaństwa” Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, 80-88; Pastores dabo vobis, 2.

Formacja stała jawi się jako nakaz płynący z samej natury przyjętego daru i sakramentalnej posługi, jest zatem konieczna w każdym czasie. Dziś jednak wydaje się szczególnie pilna, nie tylko ze względu na szybkie przemiany społeczne i kulturowe, /.../ ale także w perspektywie <<nowej ewangelizacji>>, która stanowi najistotniejsze i nie cierpiące zwłoki zadanie Koscioła.

Pastores dabo vobis, 70.

Wyzwaniem dnia dzisiejszego jest tworzenie takich struktur instytucjonalnych formacji stałej, w których mogłaby ona się pełniej urzeczywistniać: Jak kiedyś, po Soborze Trydenckim, powstały seminaria i nowicjaty do prowadzenia formacji początkowej, tak dzisiaj jesteśmy wezwani do tworzenia form i struktur, które podtrzymywałyby każdą osobę konsekrowaną w jej stopniowym kształtowaniu się na wzór dążeń Syna (por. Flp 2,5). Byłby to znak instytucjonalny nadzwyczaj wymowny.

Młode wino, nowe bukłaki. Życie konsekrowane od Soboru Watykańskiego II i wyzwania nadal otwarte, 35e.

Należy życzyć sobie, by tam gdzie, to jest możliwe, założono „Dom duchowieństwa”, który mógłby stanowić także miejsce wspomnianych spotkań formacyjnych oraz punkt odniesienia w wielu innych sytuacjach. Taki dom winien dysponować wszystkimi strukturami organizacyjnymi, które uczyniłyby go przyjemnym i zachęcającym. Tam, gdzie takie centrum nie istnieje, a zachodzą takie potrzeby, radzi się utworzyć, na poziomie krajowym lub regionalnym, struktury służące fizycznej, psychicznej oraz duchowej odnowie kapłanów.

Dyrektorium o posłudze i życiu prezbiterów, 102.

Biskupi Polscy w 2006 roku w Liście o Stałej Formacji Kapłańskiej, podkreślając znaczący wkład Salwatorianów w formację duchowieństwa w Centrum Formacji Duchowej w Krakowie, zwłaszcza w Szkole Wychowawców Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych, zachęcają także, aby w odniesieniu do modelu formacji stałej duchowieństwa polskiego szukać też nowych form bardziej adekwatnych do aktualnej sytuacji Kościoła.

List biskupów polskich do prezbiterów Kościoła w Polsce o stałej formacji kapłańskiej „Abyśmy nie ustali w drodze”, Warszawa 2006, patrz punkt 11 i 14.

Liczne głosy salwatorianów, także w formie postulatów na kapituły, wyrażają potrzebę adekwatnego zaradzenia pojawiającym się kryzysom współbraci oraz odejściom z kapłaństwa i życia zakonnego.

Do Góry